Poza systematycznym przeglądem racic, regularną korektą i szybkim reagowaniem na występujące problemy, pomocne w zapobieganiu schorzeniom są kąpiele racic. Kąpiele wykonywane są z użyciem
roztworów dezynfekcyjnych, które wlewa się do specjalnych wanien (kuwet, basenów, brodzików) lub na chłonną matę, a te umieszcza się w korytarzach przepędowych, tak aby zwierzęta nie miały
możliwości ich ominięcia. Wanny (brodziki, maty) można umieszczać także w przyjściu do poczekalni przed halą udojową (wg niektórych niepolecane ze względu na możliwość zanieczyszczenia mleka
podczas doju) lub za nią. Stężenie środka powinno być odpowiednio dobrane, zgodnie z zaleceniami producenta, nie za małe (niska skuteczność w warunkach dużego zabrudzenia), nie za duże
(podrażnienia skóry). Środek często zmieniany, aby uniknąć uodpornienia się mikroorganizmów chorobotwórczych na substancję czynną. Należy kontrolować stopień zabrudzenia roztworu
odkażającego odchodami i w miarę potrzeby wymieniać na świeży lub też dokonać przedwstępnej kąpieli oczyszczającej w osobnej wannie, (np. na hali udojowej). W zależności od stopnia zachorowalności
stada zaleca się następującą częstotliwość kąpieli:
do 5% - 1-2 kąpiele/tydzień,
10% i więcej – 3-4 kąpiele/tydzień,
20% i więcej – kąpiele codzienne
Środki do dezynfekcji powinny być także biodegradowalne (bezpieczne dla
środowiska).
Poza kąpielami stosuje się także odkażające spraye na palce. Przed zaaplikowaniem sprayu racicę należy oczyścić, tak aby preparat mógł dotrzeć do zmienionego chorobowo miejsca.
Zapobieganie chorobom racic to:
⇒ regularna kontrola stanu racic i ich korekcja,
⇒ szybkie reagowanie na pojawiające się problemy, zgłaszanie trudnych przypadków oraz powikłań lekarzowi weterynarii,
⇒ stosowanie kąpieli racic lub/i sprayów na palce w hali udojowej,
⇒ zachowanie prawidłowych warunków utrzymania zwierząt (higiena obory,
pastwiska),
⇒ zapewnienie zwierzętom odpowiedniej przestrzeni przy stole paszowym
(60-75 cm/szt.),
⇒ właściwej liczby poideł i legowisk o odpowiedniej długości (250 cm),
⇒ zapewnienie prawidłowej nawierzchni w oborze (podłoga czysta, równa,
wygodna do chodzenia, nie powodująca nadmiernego ścierania rogu i poślizgów, trwała, łatwa do sprzątania i utrzymania),
⇒ podłogi lite powinny być rowkowane, bez szorstkich miejsc i ostrych krawędzi, w obrębie dostępu do stołu paszowego grubo wyścielone słomą,
⇒ prawidłowe żywienie (zapewnienie odpowiedniej struktury dawki, unikanie
skarmiania zjełczałym tłuszczem),
⇒ dodatek biotyny (20 mg/dzień/szt.) - poprawia spoistość rogu, zmniejsza
ilość wrzodów, schorzeń piętki, zapaleń skóry,
⇒ prawidłowe zbilansowanie dawki pod kątem zawartości składników mineralnych (wapń, cynk, miedź, fosfor, selen, jod),
⇒ dezynfekcja i bielenie obory (2 razy do roku),
⇒ unikanie odchowu jałówek remontowych na głębokiej ściółce,
⇒ oddzielanie od stada sztuk chorych, wydzielenie osobnego miejsca służącego do leczenia.
Na uszkodzenia i choroby racic narażone są szczególnie:
⇒ zwierzęta młode i nowe w stadzie – atakowane często przez starsze, dominujące krowy, co w połączeniu z nieprzystosowaniem do nowej obory
zwiększa ryzyko urazów,
⇒ krowy zasuszone – przed porodem obniża się ich odporność i zwiększa ryzyko infekcji (szczególnie wrzodem podeszwy). Krowom należy zapewnić
dostęp do miękkiej nawierzchni, co zachęci je do chodzenia, ale przede
wszystkim leżenia (odciążenie racic, stymulacja większego przepływu krwi
przez wymię),
⇒ pierwiastki – po porodzie umieszczane są w nowej, wolnostanowiskowej
oborze ze starszymi, dominującymi krowami, gdzie krócej leżą i zmuszone są do walki o dostęp do stołu paszowego, co dodatkowo wydłuża czas
stania. Jałówki należy przed porodem zapoznać z nowym pomieszczeniem,
jego wyposażeniem oraz innymi krowami, co zmniejszy zagrożenie urazami kończyn.
Choroby racic, poza stratami ekonomicznymi, są przyczyną znacznego obniżenia komfortu zwierząt oraz ich cierpienia. Należy więc dołożyć wszelkich starań i podejmować działania profilaktyczne
w celu zapobiegania ich występowaniu.